kitap

"Bence hayatın meselesi insanın kendi rengini, tasarımındaki o biricikliği bulmakta gizli. Galiba benim rengim yazıymış. Biraz geç oldu ama bir süre daha keyfini çıkarmak istiyorum..." Röportaj: Aynur Dervişoğlu Hüseyin Karagöz’ün

“Beni bir tek sen sevdin be İbo. Allah çarpsın bak. Kurbanın olayım yapma” Üzüntü. Korku. Pişmanlık. Öfke. Nefret. Yıkım. Bakışıyorduk. Bir düşürsem süngümü. Bir kapılsam akan gözyaşına.  “Sevdim ya Nergis.

- Şimdi olay şöyle oldu hakime hanım, anlatayım. Sen de kadınsın, beni anlarsın. “Kocamdır,”dedim ben. “Erimdir,” dedim. “Vardır bir bildiği,” dedim. “Her şeyi bizim için yapıyor, kötülük değil niyeti, ne

Dünden beri kıvrana kıvrana doğum sancısı çekiyordu Esma. Etrafında köyün kadınları toplanmış kimi sıcak su taşıyor, kimi karnını ovalıyor, kimi de sessizce dua ediyordu. Suyu bacaklarının arasından süzülünce kuma olarak

Benim öykü kurma sürecim, bir rüyaya benzer. Rüyaların aslında birkaç saniye sürdüğü söylenir. Bu birkaç saniyede sahneleri bir çakımlık görürüz ve bu sahnelerin arasını doldururuz. Ben de böyle sahneler biriktiririm.

“Üzüntünün harekete geçiren bir yanı yok. İnsanı atıl hale getiriyor. Üzülmek yerine öfkeyse öfkeleneyim, harekete geçmek lazımsa bir ucundan tutayım derim. Bazı konularda da yazıp görünür kılarak bir adım atmış

“Yazın bozun, tekrar yazın. Kendinizi o karakterlerin yerine koyun, empati yapın, onların duygularını siz de hissedin ki kağıda dökebilin. Yazdığınız şeye aşık olmayın...”

Her akşam saat tam 6:00’da, sallanan sandalyeme kurulur, salonun camından dışarıyı izlerim. Emekli olup Boğaz manzaralı bu mütevazi daireye taşındığımızdan bu yana hemen hiç aksatmadım bu ritüeli. Saat 5:30 gibi

“O-tuz do-kuz ku-po-na za-man ma-ki-ne-si. Zaman makinesi mi? Ömer lan baksana!” 1988 yılı Kasım ayı olması lazım, okumayı yeni söktüğüm zamanlardı. Gazetelerin birinde bu başlığı gördüğümde aklımı yitirmiştim. Haberin detaylarını

İki seçeneği vardı. Ya kalıp olan bitene katlanacak ya da her şeyi ardında bırakıp gidecekti. “Her zaman üçüncü bir seçenek vardır,” dedi Eda içinden. Olmalı! “Kalabilir ve bu sabah her