“Hayatlarımızı bir rüyayla karıştıranlar haklıymış... Uyanık uyuyor ve bir uykuda uyanıyormuşuz.” Suzan Acar, o gün uykusundan üşüyerek uyandı. El yordamıyla yaz kış yatağından eksik etmediği yorganını bulup üstüne çekti. Vücuduna
- İnanamıyorum şunu bana yaptırdığınıza. Hale bak. Hınca hınç insan dolu. - Öf Ceyda ya! Eğleneceğiz işte şurada, azıcık heyecanlansan biraz keyfini çıkarsan ölür müsün? - Neyse ki randevu almışsınız.
Hostesin usulca dürtüp, “İnişe geçiyoruz hanımefendi. Koltuğunuzu dikleştirip, kemerinizi bağlar mısınız lütfen,” demesiyle uyandım. Nerede olduğumu anlamam ve de içime o taş gibi ağır yumrunun geri dönüp oturması bir kaç
Kaç yıl geçtiğini hatırlayamadım, sahi kaç yıl olmuştu? İncesu’daki o apartmanın adı neydi? Kar mı düşürdü aklıma? Zihnim tatilde, o dar apartmanın uzun merdivenlerinde bir sömestr hatırası gibi. Belki de
Benim öykü kurma sürecim, bir rüyaya benzer. Rüyaların aslında birkaç saniye sürdüğü söylenir. Bu birkaç saniyede sahneleri bir çakımlık görürüz ve bu sahnelerin arasını doldururuz. Ben de böyle sahneler biriktiririm.
Eli kolu dolu girdi mutfağa. Diğeri umursamadan elindeki tabağı kurulamaya devam etti. Biliyor musun Sivas’ta bağcılık başlıyormuş diyerek lafa girdi. Bir yandan aldığı üzümleri yıkıyordu. Musluktan akan suyu izledi öteki. Şarapçılık
Eski zamanların siyah beyaz fotoğraflarından bir kare gibi kalbe hafifçe dokunup, derin bir iç çektiren bu Arnavut kaldırımlı Boğaziçi sokağındaki pembe evin terası, gençliklerinden güç alan çıtkırıldım evlerin arasından sıyrılıp