“…-ç hali, sürç-i lisanlar... Bilerek ateş ediyordun. Ben de çoktan ölmeye hazırdım aslına bakarsan.”
Annemin fısıltılı yakınmalarıyla uyandım. Babamın köyüne geldik. Gece sinekler ısırmış bacaklarımı. Kabuk bağlamış kaşımaktan. Yoldum, kanattım. Başka buranın sinekleri, yapışıp kalıyor dokunduğu yere. Etrafa sinsice yayılan bok kokusundan mı? Uyandığım kanepe de aynı kokuyor. Çişim geldi. Tuvalete gidiyorum. Hela diyorlar burda. Gözüme ilişiyor birden. Duvara halı asmışlar, tablo yerine. Kilim değil halı. Anneannem öğretmişti anlamını. Kapıların gıcırtısı nereye gittiğini söylüyor.
Kaç yıl geçtiğini hatırlayamadım, sahi kaç yıl olmuştu? İncesu’daki o apartmanın adı neydi? Kar mı düşürdü aklıma? Zihnim tatilde, o dar apartmanın uzun merdivenlerinde bir sömestr hatırası gibi. Belki de
Özlüyorum kardeşim, aşını taşını değil Nevizadesini Özlüyorum ayıp mı? Arnavut kaldırımlarında adımları saymayı, Sanaldan değil gerçekten Galata’dan Tünel’e süzülmeyi Tramvaya binmek için jeton almayı Özlüyorum Çiçek’te sütümü içip, İnci’den profiterol
Rutubet kokusunun burnumda yayılan bir patlıcan yemeği olmasını hayal ediyorum. Odanın bir ucundan diğer ucuna gerilmiş çamaşır ipi, yeni olmayan veya olamayan kıyafetleri taşıyor. Beyaz çoraplar, iki üç parça atlet,
Ilık bir Mayıs Kadıköy’de seninle yıllar sonra karşılaşmamız… İnce bir tesadüf belki. Yıllar geçmiş, zaman geçmiş de takvim hangi yönün kurbanı olmuştu da beni heyecanlandıran bu buluşma boğazıma ekşi tatlı