Uyuyamıyordum ya da hep uyukluyordum. Farkını hissedemeyecek halde olduğum günlerdeydim. Saat, gün ayrımını yitirip bulduğum her yere kıvrıldığım günler. Yumuşacık kaz tüyü yatak bana yılanlı kâbuslar hediye ediyordu. Doktorlar mevsimsel değişiklik deyip, melatonin veriyorlardı. Çaresizdim, denedim. İlaçlı uykular
“Başladı mı, başladı mı?”, mutfaktan koşarak gelip tekli koltuğuna oturmuştu Aysel. Patlamış mısır dolu kâseyi kucağına koydu. “Yağmur, gel kızım hadi abin çıkacak. Bağla şu joystickleri.” Ahmet’in online toplantısı yeni bitmişti. Bütün gün bilgisayarın karşısında
İzmir’e geldiğim gün seni katiyen göremezdim. Kordon’da uzun uzun yürüdüm, konuşacaklarımızı toparladım kafamda. Sorabileceğin tüm sorular için cevap olasılıklarını hesapladım. Gideceğimiz yeri, masayı, hangi sandalyede oturacağını düşündüm. Emin olmak için girdim bir lokantaya. Garsonun “Henüz servis
Bir varmış, bir yokmuş. Uzak ülkelerin birinde büyük bilge Don Dantelyus yaşarmış. Büyük bilgenin evinin önünde insanlar akıl danışmak için kuyruk olurmuş. Don Dantelyus gelenlerin hepsinin dertlileri sırayla dinler, “hım,
“O-tuz do-kuz ku-po-na za-man ma-ki-ne-si. Zaman makinesi mi? Ömer lan baksana!” 1988 yılı Kasım ayı olması lazım, okumayı yeni söktüğüm zamanlardı. Gazetelerin birinde bu başlığı gördüğümde aklımı yitirmiştim. Haberin detaylarını
Meral Şakirini düşünürken dalıp gitmiş, Pakize’nin dediklerini duymamıştı. Pakize devam ediyordu. “Geçen sabah gönlüm bulanıyo anne, gece üstümü açmışım dedi ama inanmadım abla. Bu kız kiminle fingirder şuncacık avlunun içinde?”